Bez urazy, ale ten wpis to egocentryczne ględzenie o niczym, proszę nie zamulać tego portalu

To jest program do pisania tekstów. Language polish.

Chyba to pisze "bot"

Nasuwa mi się analogia: siedzimy,kilkanaście osób przy obiedzie, ktoś inicjuje rozmowę na temat składników jedzenia. Jedna osoba drąży temat   aż do rodzaju atomów, jako podstawowych składników.   -Jak pani myśli, ile procent zainteresuje się tak szczegółową analizą? Druga sprawa: czy to  poprawi smak jedzenia bądź apetyty jedzących? Czy wpłynie na cenę rachunku?

Następna sprawa: pisze Pani do czego mamy prawo. Twierdzę że nie mamy prawa do niczego, jeśli nie potrafimy sobie jakiegoś prawa wywalczyć i pilnować z odpowiednią siłą by ktoś nam go nie odebrał. Ludzkość zawsze organizuje się hierarchicznie, i jak zauważył pewien myśliciel: Jeśli zapominamy że być wolnym to poszukać sobie pana któremu powinniśmy służyć, wówczas wolność nie jest niczym innym jak tylko absolutną szansą, że rozkazywać nam będzie pan najbardziej nikczemny.

Dziękuję za prezentację przykładu no i za odwagę, by wziąć odpowedzialność za swoje słowa i związane z tym intencje. Mogę się zabierać za interpretację :)

Nasze centrum motywacyjne działa w oparciu o emocje - każde działanie jest podejmowane wskutek odczucia jakiejś. Tak więc pewne jest, że osoba "Perseidy" podjęła działanie, bo coś poczuła wskutek przeczytania mojego wpisu.

W komenatrzu widac wyraźnie negatywne emocje, niestety odniesienia do treści trzeba się trochę podoszukiwać.

"Egocentryczne" - czyli autor komentarza zarzuca mi zbytnie skupienie się na sobie. Ponieważ otwarcie wyrażam na samym początku, że to moja refleksja, raczej normalne jest, ze będę używała zwrotów "moim zdaniem", "ja uważam". Czy osoba decydująca się czytać ma prawo więc mieć do mnie o to pretensje? Znów moim zdaniem - nie. Nigdzie Cię nie oszukałam, ostrzegam o czym piszę, czytasz na własną odpowiedzialność. A jednak "egocentryzm". Tak czy inaczej, nie o temacie, tylko o mojej osobie.

"Ględzenie o niczym" - autor komentarza wyraża wprost, że temat wolności słowa, prawa go głosu, jest niewarty poruszania, to "ględzenie o niczym". Tu najwięcej odsłania ze swoich opinii i osobowości. Nie zadaje sobie nawet trudu określić przeciwko czemu jest i dlaczego - odrzuca wszytsko: temat, formę, autora. Ma zdecydowany problem osobisty i emocjonalny z kwestią wolności słowa. Być może czuje się nieusłyszany lub sam sobie odmawia prawa do głosu?

"Proszę nie zamulać tego portalu"- tu raz jeszcze znajduję powód, dla którego tu jestem. Portal stał się miejscem tak istotnym dla ludzi, że odczuwają osobistą potrzebę jego obrony, także przed treściami, które w ich osobistej opinii mogą mu zagrozić - nie tylko jego istnieniu jako takiemu, ale także jego obecnej formie, jego jakości, jakie są  doceniane. Z drugiej strony widać wyraźnie znów problem osobisty autora komentarza - czuje się tak silnie częścią grupy, że aż nadaje sobie prawo do przemawiania w imieniu całej społeczności. Odmawia im ich prawa do głosu, uważa za oczywiste, że wszyscy myślą, jak on (on - bo ten autor komentarza).

Intencje autora komentarza są dość jasne i to one mają dużo do wniesienia do dyskusji - odmawia mi wprost prawa do głosu i ekspresji, nie jest zupełnie zainteresowany wniesieniem świadomie czegokolwiek, pragnie jedynie zakończyć, uciąć. "Bez urazy" to oczywiście sarkazm - chce urazić, chce mnie dotknąć osobiście, atakuje przecież moją osobę, nie moją wypowiedź. Czysta propaganda czynu, określająca jego postawę całkowicie przeciwną temu, co mówię, że nalezy ludziom dawać prawo do głosy, ale wraz z odpowiedzialnością za własne słowa.

Nie znajdziemy opisu zachowania autora komentarza w ilustracji notki, gdyż jest to przykład podjęcia dyskusji zupełnie bezowocnej i do niczego nie prowadzącej, nie na temat i w zasadzie rozpoczętej tylko, by wyrazić negatywne emocje. To oczywiście też jest ważne, ale uwaga - umieszczając swoje emocje w sieci ryzykujesz, że ktoś je odkryje, nazwie i zdemaskuje, a to może boleć.

To jest właśnie moment wzięcia odpowiedzialności za swoje słowa - czy zniesiesz to, że inni Cię odkryli, że Cię ocenili, i to z dużym prawdopodobieńsktwem błędnie. Przecież nie jestem do reszty szalona, znęcam się nieco specjalnie - wiem, że ciągnięcie wniosków na podstawie jednego zdania nie ma zbyt wielkich szans na dojście do prawdy, człowiek to istota zbyt skomplikowana. Ale skoro rozmówca sobie na to pozwala, daje mi te same prawo - do jego oceny, w tym przypadku dał mi prawo do oceny jego osoby, bo przeciez ocenia mnie, nie moje słowa.

Dlatego z góry przepraszam Perseidy, pozwalam sobie odsłonić tylko to, co pokazane, co już tu jest, w samym jednym komentarzu. Nie chcę nikogo urazić, ale na przykładzie widać najbardziej, a wrzucając takie komentarze trochę się o tę interpretację prosimy, nawet jeśi nieświadomie.

Pozdrawiam serdecznie i zapraszam do KONSTRUKTYWNEJ dyskusji.

Męska odmiana wynika bardzo prozaicznie z wspominanego przez Panią w innym komentarzu podmiotu domyślnego - wyrażając uogólnienia, często formułuję zdania z podmiotem domyślnym "człowiek", a więc "on", w 1 osobie będzie więc w formie męskiej, choć sama jestem kobietą.

Dziękuję za śledzenie notek, pomimo mojego trudnego stylu. Wiele osób wskazuje mi, że mam problem ze zrozumiałością moich tekstów, obiecuję pracować nad sobą stale i sumiennie.

Świetna analogia.

Jeżeli chodzi o analizę możliwych scenariuszy rozwoju podanej dyskusji, to jest ona dość złożona, jak sam człowiek, a tym bardziej grupa ludzi.

Najpierw nieco doprecyzuję założenia: informacja dotyczy żywności na poziomie cząteczkowym, a więc tematem jest jakość, nie ilość. I załóżmy, że tylko mówiący posiada informacje pozwalające dokonać takiej analizy, słuchający nie są w stanie nawet zweryfikować, czy mówiący nie opowiada bzdur.

Ile procent zainteresuje się szczegółową analizą? - Niemożliwe jest odpowiedzieć precyzyjnie tylko na podstawie przyjętych założeń, odpowiedź to przedział 1-100%.

Moim zdaniem zainteresowanie będzie zależne głónie od: (w tej kolejności)

1. Relacji słuchacza i mówiącego

Relacje mogą być oparte o takie postawy jak: zaufanie, pożądanie, zazdrość, sympatia, szacunek, poważanie i wiele innych

2. Wiedzy słuchacza i mówiącego

W tym przypadku wiedza ta będzie wyrażona m.in. w jakości informacji o żywnosci, na tę informację będzie mieć wpływ. Ale też na sposób wyrażenia - wiedza o komunikacji to też w końcu wiedza, mając informację ciekawą, innowacyjną i mającą realny wpływ na rzeczywistość, możemy ją przedstawić jako nieciekawą wiedze zbędną, gdyż brakuje nam wiedzy o formach komunikacji.

A więc informacja będzie mogła być: prawdziwa, kompleksowa, nieprawdziwa, chaotyczna, ciekawa, praktyczna, abstrakcyjna, źle wyjaśniona, źle przedstawiona, oczywista, innowacyjna.

Teraz możemy wziąć pod uwagę percepcję słuchacza w oparciu o jego wiedzę, a więc percepcja ta może być: ograniczona lub nie, tendencyjna lub nie, świadoma lub intuicyjna, emocjonalna lub intelektualna, empatyczna lub egocentryczna i inne.

Następnie po percepcji następuje interpretacja informacji w umyśle słuchacza, także w oparciu o posiadane już przez niego informacje. Słuchacz bedzie odpowiadał sobie na takie pytania jak: czy to mnie dotyczy? Czy to wnosi coś do mojego życia? Wnosi coś pozytywnie czy negatywnie? Czy mogę zastosować tę wiedze w praktyce? Ile to będzie kosztować czasu, zasobów i wysiłku? Czy warto? I wiele innych.

3. Czynników zewnętrznych:

Wystarczy, ze ktoś opowie dobry dowcip i nagle wszyscy słuchacze całkowicie stracą zainteresowanie tematem jakości żywnosci na poziomie czasteczki.

Tak samo, gdy wniosą na stół danie głóne - to więc moment i wszystko, co dzieje się w czasie dyskusji, będzie miało wpływ na przekierowanie uwagi i zainteresowania słuchaczy.

Czy to poprawi smak jedzenia bądź apetyty jedzących? Może je poprawić lub popsuć - łatwo sobie to wyobrazić, szczególnie gdy jestesmy w restauracji kuchni molekularnej. Wystarczy uwolnić informację o szczególnych korzyściach lub ryzyku, związanym z konsumpcją danego konkretnego dania, by apetyty wzrosły lub opadły. Nasz poziom zdegustowania i obrzydzenia jest związany ze zmysłami węchu i samku, ale też jest wynikiem analizy posiadanych informacji. To da się komuś wmówić jednym słowem.

Czy wpłynie na cenę rachunku?

jeżeli to restauracja kuchni molekularnej, to na pewno ;)

Mam zamiast zmienić wszystko, bo uważam, że wszystko jest źle zorganizowane. A najbardziej chciałabym zmodyfikować język, a wraz z nim sposób postrzegania problemów, ale jednocześnie wiem że tego na pewno zmienić mi się nie uda ;)

Na przykład postawiony przez pana problem, kóry również dostrzegam i podzielam Pana opinię:

Największym problemem ludzkości jest to, że składa się w ogromnej większości z durniów

Jednak ja wyrażam to inaczej:

Największym problemem ludzkości jest to, że daje się zmusić do zaufania, zamiast nalegać na bycie przekonanym.

Dlaczego tak jest? W mojej opinii z wielu powodów, a główne z nich to:

- zaufanie to prosty sposób, nie wymaga żadnego wysiłku

- odruchowo interpretujemy role społeczne i nadajemy im wartość, a przez to nadajemy wartość informacjom podawanym przez osobę postawioną w roli - na przykład wypowiedź ministra zdrowia na temat zdrowia będzie miała od razu w naszej głowie większe prawdopodobieństwo bycia prawdziwą, niż ta sama informacja podana przez ministra cyfryzacji (bo choć ministerstwa już nie ma, to minister jeszcze jest, czy już nie?)

- nie wierzymy we własne zdolności analityczne, więc z ostrożności albo udajemy, że nie mamy opinii, albo przytakujemy większości

- ufamy, bo ktoś wzbudza zaufanie i na ten proces też ma wpływ wiele czynników, przede wszystkim nasze osobiste, aktualne i realne potrzeby.

Osobiście biorę ludzi za ukrytych geniuszy, choć wiem, że oni sami się tak nie widzą. Uważam, że prawie każdy człowiek - w moim wyobrażeniu 99% - może realnie wnosić wkład do społeczeństwa, a przez to ma realną wartość dla tego społeczeństwa, choć nie zawsze jest ona oczywista i widoczna na pierwszy rzut oka.

Wiele potencjałów dziś nawet nie tyle nie próbujemy wykorzystać, co blokujemy w rozwoju, systemowo i w sposób bardzo dobrze zorganziowany, na każdym poziomie instytucjonalnym.

Chcę zmienić na pewno metody podporządkowania - zmienić relację z policyjnej na nauczycielską, ale nie rodzicielską.

To jest celowa wrzutka, mająca albo satysfakcjonować któregoś z usuniętych już blogerów - starającego się ze wszystkich sił podeprzeć zrujnowane ego mistyfikatorskim tekstem, albo robota kogoś nawiedzonego, kto uznał SN wręcz za przeciwnika politycznego, starając się ośmieszyć go i skompromitować.

Teksty są  mocno wypracowane, są też okraszone grafikami wymagającymi pewnej biegłości w pracy na komputerze - widać, że sporo włożono intelektualnego wysiłku. Może ta praca jest warta nawet jakiś pieniędzy?

Bez względu na ich ocenę, te teksty są... odpychające.

Jest niekonkretny bo nie zawiera przykłądw z tzw. realu, czyli realnych uwarunkowań, a jest li tylko akademickim teoretyzowaniem (przelewaniem pustego w próżne).

Nie ma  wolności wypowiedzi w żadnych mediach. Media nie sa od tego. A od pilnowania włąściwej linii danego medium są naczelni redaktorzy i kierownicy poszczególnych redakcji. Albo  zastępcy wymienionych.

Różnica może być tylko w ustawieniu poprzeczki, ile wolno. Na ogól te poprzeczki maja pracownicy mediów juz w grane na swóim "twardym dysku" w świadomości i wyzej d... przewaznie nie podskakują. 
Je sli pokawia sie od czasu do czasu (tematu)  ktoś  "odwazny", to znaczy ze otrzymał  "list żelazny" do takiej własnie misji. Tak czy siak sa to wylacznie ludzie "zadaniowi". Najemnicy, czyli psy wojny na słowa (kolo-ideolo).

Napisała pani tyle, żeby w ostatnim zdaniu przyznać, że chce pani nowej metody duraczenia. To wszystko było, nic nowego pani nie wymyśli.

Widzę te wszystkie negatywne wpływy systemu na aktywność ludzką. Te dotyczące filtrowania treści upublicznianych, ale i wiele innych. Z jednej strony mnie to zachwyca, z drugiej mierzi. Genialne to jest, muszę przyznać  - działa świetnie i tak jak przewidziane. Jest też ohydne - bo wypacza człowieczeństwo i to, co w człowieczeństwie uważam za najpiękniejsze. Nie piszę o tym, bo nie nadaję się do takiego pisania - zaraz wszystkich bym wytłumaczyła i rozgrzeszyła, bo emocje, bo presja, bo cośtam, bez względu na wszystko. Z natury jestem bardzo pobłażliwa wobec innych, także w mych ocenach ruchów politycznych.

Nie mówię o współczesnym systemie, bo to jego ostatnie oddechy. Wiem, czemu umiera. I wiem, że Państwo też to wiedzą, poza tym informacje o tym, co jest nie tak i jak dokładnie - można znaleźć w sieci. Potrzeba wyrażenia niezadowolenia wobec tego, co jest, jest obecnie niezwykle silna.

Rozumiem ją i szanuję jednocześnie - tę potrzebę powiedzenia, co nie gra i jak bardzo. Doceniam tę pracę. Każdy z nas jednak jest pociągany innym aspektem rzeczywistości, dzięki temu wspólnie tworzymy w miarę kompletny jej obraz.

Mnie interesuje co potem, gdy już ten twór przestanie się zupełnie ruszać i oddychać, a także wszystko, co może pomóc kontruować to "potem". Informacje o tym, co rzeczywiste - a więc o tym, jak zarządzać na codzień naszymi relacjami z innymi, jak komunikować się z szacunkiem i konstruktywnie, jak lepiej rozumieć siebie i innych. Dla mnie to rzeczywistość pierwszego stopnia dla każdego człowieka i sądzę, że dopóki tego się nie nauczymy, to z resztą wiedzy będzie nam szło jak do dziś - trudno i wśród waśni, tajemnic i kłamstw, a w przeważającej części po prostu nie na temat.

Jakkiekolwiek scenariusze analizuję, zawsze jeden jedyny czynnik ukazuje swoją wagę dla każdego: człowiek, z wszystkim, czym jest. I jest to oczywiste, bo w końcu społeczeństwo jest złożone z ludzi, a analizą układów społecznych zajmuje się własnie polityka.

'efektywnośc idei' zderza się z artyluacjami kodeksu postępowania karnego oraz kodeksu postępowania cywilnego oraz innych norm prawnych i w takim ujęciu jak przedstawiono wzbudzi co najwyżej rozbawienie

  '' rzeczywistej i realnej   '''            Do tej pory byłem pewien że rzeczywisty i realny to jest to samo...

tak, ja mam dwie różne definicje tych dwóch słów:

rzeczywiste: to, co jest

realne: to, co zostało komuś uświadomione, że jest

Na przykład problem głodu na świecie jest rzeczywisty - wiem, ze istnieje. Jednak stanie się realny, gdy sama zacznę głodować. Można powiedzieć, że realne jest zależne od naszych doświadczeń lub stopnia empatii/umiejętnosci wypbrażenia sobie, by przyjąć coś jako prywatne, co wzbudza osobiste emocje.